مهندسی قابلیت اطمینان به عنوان یکی از زیر بخش‌های حوزه مهندسی سیستم، بر حفظ کارکرد تجهیزات بدون بروز خرابی تاکید دارد. در مهندسی قابلیت اطمینان با استفاده از انواع داده‌­های چرخه عمر تجهیزات و روش­‌های تحلیلی و عددی متنوع، قابلیت اطمینان ذاتی تجهیز، فرایند و یا سیستم در مرحله طراحی ارزیابی شده و موثرترین نقاط برای اجرای تعمیرات مشخص ‌می­­ شود. اما در عمل شناسایی تمامی خرابی ­های احتمالی در مرحله طراحی دشوار است. از این رو، در مرحله بهره ­برداری و نگهداری مهم‌ترین هدف مهندسان قابلیت اطمینان، شناسایی خرابی­‌های احتمالی و اجرای برنامه‌­های پیشگیرانه برای جلوگیری از بروز خرابی­‌ها و پیامدهای زیان آور آن‌ها، در قالب تحلیل­‌هایی همانند نگهداری مبتنی بر قابلیت اطمینان (RCM) خواهد بود. نقطه مشترک در تمامی انواع تحلیل­‌های مهندسی قابلیت اطمینان در کل چرخه عمر تجهیزات و یا سیستم، توجه به لزوم شناسایی مشکلات احتمالی در ابتدایی‌ترین زمان ممکن است. تشخیص سریع­تر مشکل و یا حالت احتمالی خرابی سهولت اجرای اقدامات پیشگیرانه و همچنین به حداقل رسانی هزینه­‌های مدیریت قابلیت اطمینان و در نتیجه هزینه­‌های چرخه عمر تجهیزات را به همراه دارد.