در ابتدای بازرسی جوش باید از کیفیت مورد نظر کار و میزان حساسیت سازه اطلاع حاصل کرد. به طور قطع یک بازرس در شروع جوشکاری یک سازه فلزی، بایستی موقعیت سازه را مورد بررسی قرار دهد. تعداد طبقات اسکلت فلزی، نحوه اتصالات، ضخامت ورق ها، موقعیت جغرافیایی و تجهیزات کارگاهی نیز از مواردی است که بایستی مورد بررسی قرار گیرند.

در اکثر موارد می توان از استانداردهای بین المللی، برداشت های ابعادی متناسب با کار اقتباس کرد و به کار گرفت.

مهم ترین خصوصیات ابعادی که قبل از جوشکاری باید به طور دقیق مورد نظر قرار گیرند عبارتند از:

زاویه شیار (Groove Angle)

دهانه ریشه (Root Opening)

ترازبندی اتصال (Joint Alignment)

پشت بند (Backing)

سپس نوبت به تحلیل و انتخاب روش جوشکاری می رسد. به طور کلی در اسکلت های فلزی عمدتا از روش های الکترود دستی، جوشکاری زیر پودری و به ندرت در مواردی از جوشکاری با گاز محافظ استفاده می شود. در این راستا انتخاب و بازرسی مواد مصرفی، تجهیزات جوشکاری، برشکاری و عملیات حرارتی از اهمیت بالایی برخوردار است.

در نهایت نیز یک بازرس می تواند دستورالعمل جوشکاری WPS مربوط به سازه فلزی مورد نظر را تدوین و تهیه کند؛ یا این که دستورالعمل جوشکاری در ابتدا توسط یک مهندس جوش تدوین و تایید شده باشد و بازرس با در دست داشتن دستورالعمل مربوطه تمامی بندهای دستورالعمل را در ابتدای شروع کار به اپراتور و کارشناسان پروژه توضیح داده و سپس مطابق آن کنترل های لازم را اعمال نماید.

در یک دستورالعمل جوشکاری باید موارد زیر به طور دقیق مشخص شود:

نوع فرآیند جوشکاری، نوع و ضخامت مواد مصرفی، نوع و قطر الکترود مصرفی، مشخصات الکتریکی دستگاه جوش و اتصال الکترود، ترتیب جوشکاری، نحوه تکنیک جوشکاری، عملیات حرارتی پیش گرم و یا پس گرم کردن.